3. Zomer.

Vanochtend vroeg breekt ineens de zon door. Een welkome verandering. Wij staan haastig op en spoeden ons naar de nabijgelegen waterval. Wij hebben die gisteravond al uitgebreid bekeken en de 370 treden omhoog geklommen om op ooghoogte het neerstortende water te kunnen aanschouwen. Waar het water vandaan kwam of waar het beneden heen stroomde was echter door de laaghangende wolken niet te zien. Hoe anders is dat deze morgen. De waterval blinkt ons tegemoet en wij kunnen de stroom volgen tot die kilometers verder in zee uitkomt. 

Onze autorit langs de zuidkust brengt ook een totaal andere beleving dan gisteren.  Indrukwekkende contouren van de rotskusten steken scherp af tegen de blauwe lucht en in de verte glinsteren de smeltende gletsjers. Dit moet wel het mooiste land zijn, dat wij ooit hebben bezocht. Nee, nee, niet het gaafste natuurlijk. Sorry, Mark. De temperaturen lopen rap op tot een verzengende 13 graden en de IJslanders zitten puffend op hun zwartgeblakerde stranden. 

Onze ‘Crossbill guide to Iceland’ raadt ons aan een zijweggetje in te slaan om één van deze zwarte stranden te bezoeken.  “Het grote voordeel van dit zandstrand is dat er minder toeristen zijn en je dus grotere kans hebt dat je het hele strand voor jezelf hebt.” Kennelijk was het boekje niet aan te slepen. Maar ze hebben allemaal het strand voor zichzelf.

Even later adviseert Crossbill ons een schiereiland te bezoeken. “Mooie uitzichten en de papegaaiduikers broeden zomaar in het grasland rondom de parkeerplaats.” We zien een enkele eenzame papegaaiduiker op de rots. Als hij zich realiseert dat hij een te oude druk van de ‘Crossbill Guide’ heeft geraadpleegd, vliegt hij naar gezelliger oorden. Het uitzicht is prachtig, overigens.

Aan het eind van onze rit vinden we een mooi gelegen onderkomen. Het is inmiddels al diep in de avond, maar er is nog steeds volop licht. Ik besluit nog even een stukje te lopen met de camera, want er zijn veel watersnippen in de buurt. Als ik het pad afloop krijg ik meteen gezelschap van de vriendelijke hond van onze gastheer. Prima natuurlijk, maar ik weet niet of de snippen er ook zo over denken. “Zið, höndsson”, zeg ik beslist. Hij kijkt me trouwhartig aan. En sloft weer gezellig mee. De Watersnip kent hem wel.