5. Franjepoten Jagers en Walvissen

We zijn hier nu zo’n twaalf dagen en dan komt toch het moment dat je je wat meer in de taal gaat verdiepen. Na het bezoeken van Gulfoss, Seljalandsfoss, Kvernufoss, Skogafoss, Dettifoss en Godafoss , die allemaal watervallen bleken te zijn, heb ik de voorzichtige conclusie getrokken dat ‘foss’ misschien wel IJslands is voor waterval. Voor het bestellen van een kop koffie is deze kennis mogelijk nog niet heel nuttig. Bovendien spreekt iedereen hier prima Engels. Maar het voelt toch goed een beetje zelfredzaam te zijn.

De watervallen oefenen een onweerstaanbare aantrekkingskracht uit op de bezoekers van het eiland. Er hoeft maar een bordje met ‘foss’ bij een zijweggetje te staan of iedere bus slaat af. Godafoss is geheel in beslag genomen door 6 bussen met passagiers van het Amerikaanse cruise schip ‘Viking Star’. De organisatie is wel fantastisch. Voor elke groep uit loopt een gids, die voortdurend een bordje omhoog houdt met de naam van het schip en het groepsnummer. Wij voegen ons bij cohorte 11. Dat lijkt ons de groep met de buitenhutten.

Het maken van selfies is een belangrijk onderdeel van elk bezoek aan een toeristische trekpleister. Het is altijd weer inspirerend om te zien hoe een verveeld ‘ik heb het hier wel gezien’ gezicht als bij toverslag verandert in een vrolijke vakantiegenieter om na twee seconden weer terug te vallen in de gebruikelijke chagrijnige plooien. De wereld zou er mooier uit zien als wij allemaal verplicht werden om elke minuut een selfie te maken.

Één van de meest karakteristieke vogeltjes van IJsland is de Grauwe Franjepoot. Die naam belooft niet veel goeds, maar in feite gaat het om een prachtig gekleurde vogelsoort. Het vrouwtje is daarbij absoluut het fraaist uitgedost. Daar heeft ze dan ook alle tijd voor, want na het leggen van de eieren beschouwt zij haar taak als afgelopen.  Haar man broedt de eieren uit, brengt de jongen groot, bezoekt de ouderavonden en ga zo maar door. De Franjepoot mannen pleiten al jaren voor een gelijkwaardiger verdeling, maar daar is nog een lange weg te gaan.

Een andere IJslandse vogel met wat vreemde gewoontes is de Kleine Jager. Hij is doorgaans te beroerd om zijn eigen vis te vangen, dus wacht hij met een aantal kameraden dichtbij een  kolonie sterns tot er één terug keert met een smakelijk hapje voor de jongen. Zodra de Jagers hem zien, stuiven ze er met z’n allen op af en belagen de stern net zo lang tot hij zijn vangst laat vallen. Die wordt dan behendig opgevangen door één van de nietsnutten, die op zijn beurt weer achtervolgd wordt door de rest. Mooi om te zien, dat wel.

Onze laatste IJsland dagen brengen wij door op het westelijk schiereiland Snaefellsnes. Wandelend op alweer een zwart strand merken wij op dat er links en rechts roestige stukken metaal in het zand liggen. Thuis zouden we zeggen : laten we die zooi even opruimen, maar hier zet men er een bord bij over een tachtig jaar geleden gestrande vissersboot en wordt het geheel als toeristische attractie gepresenteerd. Wij hebben nog een hoop te leren.

We maken hier ook nog een walvis tocht, waarbij we niet minder dan vier keer een Potvis mogen waarnemen. Voornamelijk zijn staart als hij begint aan zijn duik van een half uur, maar imposant is het zeker.

En het is tevens een passend vaarwel voor dit unieke eiland, met zijn glinsterende gletsjers, bulderende watervallen en adembenemend mooie kusten. Dank aan ieder, die via de blogs weer een beetje is meegereisd. Leuk om al jullie commentaren te lezen.