Het Hoge Noorden

1 Vertrek…. 

Wij zijn noordwaarts vertrokken. Richting IJsland. Voor degenen, die deze blogs tot nu toe hebben gevolgd is dat een verrassende keuze. Temeer daar de temperaturen thuis, na een koud voorjaar, gestaag richting tropische waarden oplopen. Wij hebben onze hoop echter gevestigd op de klimaatverandering. Als die inderdaad zo snel verloopt als de alarmerende berichten ons doen geloven wacht ons een strandvakantie in plaats van een barre rondtocht langs gletsjers en lavavelden. We gaan het zien, maar ik ben hoopvol.

Zoals altijd begint de vakantie eigenlijk al op het treinstation. Als wij door een goede vriend daar zijn afgezet, activeren we bij een automaat de samenreiskorting. Als ik me verder een beetje gedraag, mag ik tegen gereduceerd tarief met mijn echtgenote mee. Thuis reis ik ook al jaren mee, maar van enige korting is daar geen sprake. Een enigszins bemoeizuchtige man, die zijn schoonmoeder per rolstoel op de Trans-Siberië express gaat zetten vraagt, of wij wel weten dat we voor het kopen van een kaartje aan de andere kant van de automaat moeten zijn. Dat weten we. We hoeven geen kaartje. En de grimmige dame in de rolstoel lijkt ons dan weer geen type voor samenreiskorting. Dan zwaaien wij met onze OV chipkaart vrolijk langs een scanner en de poortjes gaan uitnodigend open. Op het perron komt het gezellige stel weer langs. Of we wel bij de gele scanner ingecheckt hebben, want de blauwe is verkeerd. We glimlachen nog één keer vermoeid terug. Zeker hebben we dat. Op Schiphol aangekomen blijkt dat we misschien beter even echt hadden moeten luisteren. We hebben bij Connexxion ingecheckt en die gaat niet naar Schiphol. We kunnen dus ook niet meer uitchecken. Bij de telefonische helpdesk zijn ze heel begripvol. Komt wel weer goed.

Wij vliegen met Transavia. Een eenzaam kauwtje wil dat ook, maar zijn vlucht is gecanceld. Hij zal zelf naar het zuiden moeten vliegen. 

Wij hebben meer geluk. Al is er  een half uur vertraging. We hebben vanuit de wachtruimte bij de gate mooi uitzicht op het uitladen van het vliegtuig, waar wij straks mee vertrekken. Dat gaat niet snel. Ongetwijfeld het nijpende personeelstekort. Een man of zes staat voortdurend met elkaar te praten en slechts af en toe stapt er één weg om een koffer van de band te halen. Het belang van werkoverleg moet natuurlijk niet onderschat worden. En ze hadden er graag meer mensen bij gehad. Uiteindelijk komt er nog een grote kooi uit het vliegtuig, waarmee waarschijnlijk de laatste ijsbeer van de smeltende ijsschotsen is gehaald en dan kan het inladen beginnen. Ook van de passagiers. Wij zijn weg.