Het verre oosten dichterbij

4. Papegaaiduikers en ander volk

Ook vandaag is het zonnig en de autorit naar de oostkust biedt weer tal van prachtige vergezichten.

 Wel staat er een zeer stevige wind en dat merken wij als we een stop maken bij de Hvalnes vuurtoren. De autodeuren waaien bijna de oceaan in, maar onze verzekeringsvoorwaarden geven duidelijk aan dat ook dit volledig onder de dekking valt, dus glimlachend zullen we ze na zwaaien. Ik daal via de door gras bedekte helling even af naar zeeniveau. Althans dat wil ik. De Noordse Sterns denken daar anders over. Kennelijk hebben ze daar ergens een nest, want ik word niets ontziend aangevallen en slechts het feit dat ik een echte North Face muts op heb, voorkomt dat ik met bebloede schedel de reis voort moet zetten. Ik heb op ouderavonden heel wat agressieve ouders meegemaakt, maar deze kleine sterns spannen de kroon. Prachtig!

De sensatie is nog niet voorbij. Als wij een eind verder weer even stoppen voor het uitzicht, zien wij beneden ons opeens grote zwarte vinnen uit de golven steken. Vier Orka’s zwemmen voorbij, komen af en toe net genoeg boven om het zwart-wit van hun lijf te kunnen zien en verdwijnen dan aan de horizon.

De eenzame Papegaaiduiker die we eerder zagen, doet ons verlangen naar meer. We besluiten een broedkolonie te bezoeken aan de oostkust, waar zo’n tienduizend exemplaren jaarlijks nestelen. “Laten we daar het eind van de middag heengaan, na de grootste drukte”, stel ik voor. Af en toe heb ik best aardige ideeën. Niet deze keer, overigens. Als wij daar arriveren, na een mooie, maar lange rit, is net daarvoor een groot cruise schip van ‘Expedition Cruises’ voor anker gegaan. Groep na groep wordt aan land gezet en beklimt de trappen naar de Papegaaiduiker kolonie. Er rest ons geen andere keus dan ons in het gewoel te storten en kijken of we toch wat fotootjes kunnen maken. We kunnen elkaar gelukkig steeds makkelijk terugvinden, want we zijn  de enigen zonder gesponsord rugzakje. “Ssst”, sist een vrouwelijke expeditieganger ons toe, als ik mijn echtgenote zachtjes voorstel een trapje hoger te gaan. Ik lach haar vriendelijk toe. Als je net met tweeduizend man langs de talloze Papegaaiduikers stampt, is dit wel een komische noot. De vogels trekken zich echt niets aan van alle bezoekers en zijn vaak op slechts enkele meters te bewonderen. Dat maakt het ook mogelijk de Duitse natuurvrienden geheel buiten beeld te houden. 

Weer treffen wij een onderkomen met enkele viervoeters. Twee honden die, elke keer als wij het erf oprijden vlak voor de auto langs rennen en vervolgens uitnodigend met een bal aankomen. Althans één van hen. De ander mag dat niet. Uiterst vrolijke beestjes. Ik weet niet veel van hondenrassen, maar dit zijn duidelijk Borderline Collies.

Dankzij het mooie weer kunnen we ook enkele van de bijzondere vogelsoorten bewonderen, die eigenlijk alleen hier te vinden zijn. En die ik dus nooit eerder zag. Onze favoriet is de Harlekijneend. Een toepasselijke naam voor dit kleurige eendje.