Colombia deel 5. Rotshanen

We vertrekken richting Jardin, een rit van zo’n vier uur. Dat is niet vervelend. Het landschap is vaak prachtig en we kunnen in alle rust daarvan genieten. Onze chauffeur is degene, die het zware werk doet. Een sanitaire stop is natuurlijk af en toe noodzakelijk en gezien de gemiddelde leeftijd van de reizigers misschien zelfs iets vaker dan gemiddeld. En als er geen cafeetje langs de weg is, voldoet het alom aanwezige bos ook wel. Op één van deze stops komt onze reisleider plotseling enthousiast uit het geboomte rennen en roept dat hij een uil heeft gezien. Wij denken eerst nog even dat hij het over een spirituele ervaring heeft, maar hij doelt op een echte vogel. Het is weer eens duidelijk dat de ware vogelreisbegeleider weinig privé momenten kent. Het blijkt te gaan om een grote, markant getekende spectacled owl. Hij vliegt weliswaar weg, ongetwijfeld even geschrokken van deze groep spectacled tourists, maar landt even verder weer in een boom langs de weg. Een behoorlijke foto is alleen mogelijk als wij midden op de weg gaan staan, waar met regelmaat een lokale vrachtwagen langs dendert. We willen ons deze kans natuurlijk niet laten ontgaan en voelen ons veilig onder het wakend oog van de leider. Hij maant ons voorzichtig te zijn en aan de kant te gaan, maar zijn gezag is op dit moment even niet toereikend. De foto gaat voor. 

Spectacled Owl

 In reisgidsen wordt Jardin aangeprezen als één van de mooiste dorpjes van Colombia, waarvan het koloniale karakter nog grotendeels onaangetast is gebleven. Een dergelijke kwalificatie zou in ons land leiden tot protestdemonstraties en kamervragen, maar hier kunnen wij er in alle rust van genieten. Maar er is eerst werk aan de winkel. Dit dorp is niet alleen gekozen vanwege de schilderachtige huisjes en mooie pleinen. 

Vlak buiten de plaats ligt het ‘Gallito de Roca Preserve’, waar de ‘rode rotshaan’ te bewonderen is. In het Engels heet hij ‘cock-of-the-rock’. Misschien is het in dit geval beter om ons tot de Nederlandse naam te beperken. Dit is de droomvogel van elke vogelaar, die Colombia bezoekt. Hij heeft een bijna oogverblindende oranjerode kleur en zijn snavel is nauwelijks te zien door een grote kuif. Ondanks die felle kleur is hij normaal gesproken moeilijk te vinden. Daarvoor moet je een baltsplaats bezoek, waar meerdere mannetjes de aandacht van een vrouwtje proberen te lokken door af en toe een soort harkerige dans uit te voeren, waarbij ze een onaantrekkelijke roep laten horen. Het verbaast mij niet dat er geen vrouwtje te bekennen is. Omdat dit alles zich afspeelt in de diepe schaduw van het nevelwoud, is fotograferen nog niet gemakkelijk. Ze zijn echter in het geheel niet schuw, dus uiteindelijk lukt het toch prima. 

Andean Cock-of-the-Rock

We zijn niet de enige bezoekers. Dit is de beste plek in heel Colombia om de rotshaan te zien en dat weten alle reisorganisaties. Er loopt nog een groep Nederlandse vogelaars rond, met twee begeleiders. Het is duidelijk dat zij een strak schema hebben. Na tien minuten in het reservaat hebben zij de rotshaan gezien, een foto genomen, zeven andere soorten afgevinkt en worden zij weer naar de uitgang gedreven om op de berghellingen het dagelijkse quotum te halen. ’s-Avonds komen wij ze weer tegen, want ze verblijven in hetzelfde hotel als wij. Ze zitten met z’n allen aan een lange tafel terwijl de reisleider de vogelnamen opleest, die zij die dag hebben gezien. Ieder zit met een blad voor zich en zet plichtsgetrouw een vinkje bij de afgeroepen namen. Een soort bingo voor vogelaars. Het ziet er gezellig en heel professioneel uit en ik vraag aan onze eigen groepsleider waarom wij dat niet doen. Glimlachend belooft hij na afloop van de reis een spreadsheet te sturen met alle waargenomen vogelsoorten. Dat doet hij inderdaad en dan blijkt dat hij heel wat soorten gezien heeft. 

We eten niet in het hotel. We slapen er wel. Althans dat is volgens het programma de bedoeling. Het is een heel aantrekkelijk hotel om te zien, zowel buiten als binnen, maar de bedden waren duidelijk een sluitpost. Ik zou qua comfort best de vergelijking willen maken met een spijkerbed, ik ben er echter niet zeker van of je in deze kwaliteit hout een spijker zou kunnen slaan. En dan heb ik het alleen nog maar over het matras. 

Het dorp is heel sfeervol, zeker in de avond. Het kerkje op het centrale plein wordt geheel door lichtjes omzoomd en trekt veel bezoekers. In heel het dorp trouwens branden en flikkeren talloze gekleurde lichtjes. Het is tenslotte bijna Kerst en dat zullen we weten ook.

 Jardin biedt veel meer kleur dan alleen in de verlichting. Op onze wandelingen in de omgeving komen we veel nieuwe exotische vogels tegen. En we worden zelfs weer meegenomen naar een antpitta voederplek na een stevige klim. Geen tribune deze keer, alleen een paar boomstronken, maar ook geen Chinese concurrentie. De helling was te steil voor de apparatuur, denk ik.

Green and black Fruiteater

Rufous Antpitta

Masked Flowerpiercer

White-capped Tanager