Colombia deel 6. Naar de hemel

 

De reisleider heeft ons te verstaan gegeven dat wij de volgende ochtend om drie uur dienen op te staan. We zijn inmiddels wel wat gewend, maar een dergelijk tijdstip krijgt geen enthousiaste reacties. Welke endemische vogelsoorten moeten persé midden in de nacht bewonderd worden? Het heeft echter alleen maar te maken met het feit dat we een binnenlandse vlucht moeten halen, die om half tien uit Medellin vertrekt. Daarmee vliegen wij naar Santa Marta in het uiterste noorden van Colombia. En Medellin is nog wel een heel eind rijden. Minimaal 6 uur. Dat blijkt een optimistische inschatting. Wij racen over de donkere bergwegen om uiteindelijk in de buitenwijken van de stad volledig vast komen te staan in een ochtendfile. De sanitaire nood is inmiddels bij veel groepsleden zo hoog opgelopen dat de bus toch in de berm gezet wordt voor een korte stop. Enige beschutting is daar niet, maar nu is niet de tijd om je daar druk over te maken. Het begrip kijkfile krijgt weer een heel andere dimensie. De haast blijkt allemaal tevergeefs. Het vliegtuig vertrekt zonder ons. In zulke situaties is de reisleider op zijn best. Hij spoedt zich van loket naar loket, belt met Nederland en probeert uit alle macht een haalbaar alternatief te bewerkstelligen. Wij gaan ook verrassend goed met deze tegenslag om. Gerard, één van de meer doortastende reizigers, is druk bezig indringende concept brieven te schrijven om de reisorganisatie, de luchtvaartmaatschappij, de busonderneming en de lokale autoriteiten aansprakelijk te stellen. Wij tekenen alles. Het gaat natuurlijk niets opleveren, maar het is een aangenaam tijdverdrijf. Gelukkig wordt ook de hele Nederlandse voetbalcompetitie in samenvatting uitgezonden, dus wij komen de tijd wel door. Uiteindelijk lukt het om een binnenlandse vlucht te boeken, die teruggaat naar Bogota. De oplettende lezer zal opmerken dat we daar toch al geweest zijn en dat is correct. Daar begon onze reis. Het is echter de enige manier om alsnog op dezelfde dag een vlucht naar het noorden te krijgen. 

Zo arriveren we ’s-avonds laat toch nog in Minca, een toeristisch bergdorpje dorpje ten zuiden van Santa Marta. Een tussenstop van één nacht, want de volgende dag gaan we op weg naar het El Dorado reservaat, hoog in de Sierra Nevada. De weg omhoog is een ervaring op zich. Alleen maar keien en kuilen, zodat zelfs de jeeps maar stapvoets kunnen rijden. Halverwege houdt de weg zelfs helemaal op. Daar is men, over een lengte van een paar honderd meter, bezig het wegdek te vernieuwen. We kunnen niet verder, maar de afspraak is dat wij met onze bagage verder lopen tot de weg weer begint en daar opgehaald worden door jeeps, die vanuit het reservaat naar beneden rijden. Daar is zelfs een tijdstip voor afgesproken. Dat werkt in Colombia feilloos. We worden inderdaad nog op dezelfde dag in het tweede konvooi jeeps geladen en vervolgen de moeizame route omhoog. In de receptie van de Eldorado Lodge krijgt ieder een huisje toegewezen. Om dat te bereiken moeten we een kwartiertje klimmen met de bagage, zij het met enige hulp. Als we ons onderkomen betreden zijn we een tijdlang sprakeloos. Wij zetten ons neer op het bed en kijken naar buiten. Een enorm, halfrond raam tot op de grond biedt een uitzicht zoals we nog nergens anders meegemaakt hebben. In de verte vormen de 5000 meter hoge toppen van de Sierra Nevada een adembenemend decor. 

Een blik op het dak van de wereld, zo voelt het. Of misschien wel een glimp van de hemel. Op deze hoogte zijn we tenslotte dichtbij. Dichterbij dan dit zal ik nooit komen, verwacht ik. Dit is zonder twijfel de meest spectaculaire locatie, waar we ooit verbleven hebben. En wij zijn best wat gewend in Amersfoort. Natuurlijk staan we de volgende ochtend weer dermate vroeg op, dat het te donker is om ook maar iets van het uitzicht te zien, maar zonsondergangen zijn ook mooi. Daarover later meer.

De lodge zelf heeft uiteraard weer een tuin met de nodige kolibrie feeders en we kunnen ons hart ophalen. Na het eten vertelt één van de stichters van het reservaat hoe hij de eerste onderhandelingen over de opzet ervan met een Amerikaanse sponsor voerde. Gezeten onder een tafel in zijn huis, terwijl de FARC rebellen bezig waren systematisch alle politieagenten in zijn dorp dood te schieten. Nog niet zo heel lang geleden werd dit hele gebied geregeerd door de rebellen. Wat een passie om in die tijd een vogelreservaat te willen creëren. We zijn er stil van.

Crowned Woodnymph

Sparkling Violetear

Blue-naped Chlorophonia