Suriname voor beginners

1. Op naar Domburg

Onze vlucht vertrekt om kwart over 8 en dus staan wij midden in de nacht in de rij voor de check-in. Dat duurt lang. Wij zijn er uiteraard weer eens in geslaagd de verkeerde rij te kiezen. Als we dan ook, na een uur schuifelen, de verlossende balies naderen, pakken twee van de vier baliemedewerkers hun spullen op, zetten het beeldscherm uit en vertrekken. Zo, het is zes uur, onze dienst zit er op. Van de twee overgebleven stewardessen raakt er één verstrikt in een moeilijk geval, hetgeen voortdurende telefoon gesprekken met het management nodig maakt. Waarschijnlijk wordt er daar een vergadering bijeengeroepen, dus een besluit zal wel even duren. Maar goed, uiteindelijk bemachtigen wij toch onze boardingpassen en haasten ons in bange verwachting naar de security. Geen rij te bekennen. Een uiterst opgewekte medewerker roept , naar later blijkt, dat hij wel met mijn echtgenote op het vliegtuig zal stappen, maar ik heb mijn gehoorapparaat uit staan, dus ik steek met een beleefde glimlach mijn duim op.

Tijdens de vlucht lees ik het boek ‘Wij slaven van Suriname’ van Anton de Kom uit. Daar komen wij Hollanders niet best van af. Ik overweeg vast hier en daar wat excuses te maken aan mede-passagiergemaakten, maar misschien is dit niet het goede moment. Dat die excuses vanuit de regering hard nodig zijn en in elk geval een paar eeuwen te laat komen, is mij wel duidelijk geworden.

Een kwartiertje voor de landing lopen enkele pursers met spuitbussen door de gangpaden. Met de handen hoog geheven benevelen zij het gehele vliegtuig. Ik grijp al naar het gasmasker boven mij, maar het betreft hier geen aanslag met gifgas. Het is  een reinigingsceremonie om het vliegtuig geheel van insecten te ontdoen. Voorzover ik kan zien hebben de meeste passagiers het wel overleefd.

Vanuit het overvolle vliegtuig stroomt iedereen richting douane. Tot onze verbazing blijkt er een speciale rij voor 60-plussers te zijn en dat scheelt een hoop wachten. Dat wordt wel weer rechtgetrokken bij de bagageband, want voordat onze koffers langskomen is de gehele jongere garde weer aangesloten.

Wij worden opgehaald door Anton, de eigenaar van een onderkomen in Domburg, ten zuiden van Paramaribo. ‘Garden of Eden’ heet het. De tuin is inderdaad mooi, bijna jungle-achtig en herbergt heel wat vogels, vlinders en zelfs een paar Doodshoofdaapjes. 

  

Anton is uiterst gastvrij en vertelt leuke wetenswaardigheden over het land. Ons huisje heeft een aangenaam terras met hangmatten. Kortom wij voelen de relaxte sfeer van dit tropische land al op ons neerdalen. Dat er geen lucifers zijn voor het gasstel, dat het putje in de douche verstopt zit, dat het aanrecht en de kastjes smeken om een, al was het maar oppervlakkige, schoonmaak of dat de regen het voorlopig ruimschoots wint van de zon is allemaal niet belangrijk. We zijn in Suriname…