Suriname voor beginners

Deel 6. Op het water.

Als je vogels gaat kijken in Suriname is een bezoek aan Bigi Pan min of meer verplicht. Bigi Pan betekent groot meer volgens mijn Surinaamse woordenboek dat ik overal mee sjouw en bestaat uit een ondiepe lagune, omringd door kreken, mangroves en moeras. Het is een enorm uitgestrekt gebied en als ik hier om me heen kijk schat ik het toch zeker op 67.900 hectare. Het is een waar paradijs voor watervogels. Familieleden, die hier eerder geweest zijn hebben mij visioenen voorgespiegeld van duizenden langsvliegende rode ibissen en flamingo’s. Ik ga ze daar nog over spreken als we terug zijn.

Ons onderkomen staat midden in die lagune. Het is een ‘Eco Lodge’ gebouwd op palen en we overnachten dus boven het water. Ik sla opnieuw mijn woordenboek open en ‘Eco’ blijkt Surinaams te zijn voor :‘ Waar alle voorzieningen ontbreken en de muggen het voor het zeggen hebben.’  In de slaapcabines hangen dan ook klamboes, waarbinnen de muggen, heerlijk beschermd tegen ongewenste indringers, op hun gemak rondzoemen. En dan de vogels. Die zijn er heus wel, maar vanwege de hoge waterstand veel minder dan gebruikelijk. Flamingo’s ontbreken geheel. Gelukkig zien we af en toe nog wel een rode ibis en zelden is een naam zo goed gekozen als bij deze spectaculaire verschijning. Tegen de schemering maken we een boottochtje naar de rand van de lagune. Dan worden de aantallen ineens wel spectaculair van alle hoeken van het gebied verzamelen zich hier allerlei reigersoorten, die de nacht komen doorbrengen op de kleine eilandjes. Zij concurreren om de beschikbare bosjes met de slakkenwouwen.

Vanwege de lange rit naar Bigi Pan hebben wij besloten twee nachten te blijven. Als wij dus de volgende morgen afscheid nemen van onze bootgenoten kijken zij ons bewonderend aan. ‘ Nog een nacht, zo, nou, veel plezier dan maar’. En opgelucht zwaaien zij ons vaarwel vanuit het bootje dat hen terug naar de beschaving brengt. Een nieuw groepje wordt een paar uur later afgeleverd. Vijf Belgische verpleegkundigen in opleiding, die een stage gaan doen in Paramaribo en voorafgaand een aantal weken het land verkent. Zij hebben maar liefst drie Surinaamse begeleiders. Benny heeft de reis voor hen samengesteld en de andere twee zijn voornamelijk ingeschakeld om het testosteron gehalte op het gewenste peil te houden. En om de programma onderdelen te begeleiden, die Benny liever even aan zich voorbij laat gaan. Zoals de modderbaden sessie en het avondlijke kaaiman spotten tijdens de hoosbuien. Dan moet de excursie leider zijn administratie bijwerken. Daar komt niet veel van. Wij zijn eveneens ontsnapt aan deze activiteiten. Het kaaiman spotten hebben wij de vorige avond al gedaan, met weinig succes. Benny heeft een flesje rum uit zijn bagage tevoorschijn gehaald, neemt af en toe een slok en vindt in ons een welwillend gehoor voor zijn levensverhaal. Gewerkt voor diverse reisorganisaties, een ex met twee kinderen in Nederland, een nieuwe vriendin, die vier kinderen van hem wil en een uitgesproken mening over alles wat er mis is in Suriname. Een onderhoudend prater. Als de verregende groep uiteindelijk terugkomt, voegen ze zich bij hem en maken er toch nog een gezellige avond van. Daar kan ik inkomen. Om half twee ‘s nachts is het nog steeds heel gezellig en omdat we om kwart voor zes op moeten sleep ik me uit bed en informeer of een paar uur slaap tot de mogelijkheden gaat behoren. Daar staan ze wel open voor. Ik hoor nadien inderdaad weinig Vlaams meer, maar Benny    is met de rum nu pas goed op gang gekomen en heeft om vier uur zijn verhaal nog niet afgerond. Ik begrijp zijn ex wel.

Je moet het de meiden nageven. Om zes uur staan ze alle vijf  zonder enig gemor weer klaar bij de boot. Benny ligt nog ongestoord zijn administratie bij te werken. Wij keren voor zonsopgang terug naar de reiger verzamelplek van de vorige vond, dit keer om alles  te zien uitvliegen. Ook in de vroege ochtend is het een magische plek.

Tijd om te vertrekken. Natuurlijk regent het en tijdens de terugtocht in de boot zitten wij allen weggedoken onder onze poncho’s te peinzen over de zin van het leven. En dan komt Benny weer tot zijn recht. Met enthousiaste verhalen en een constante lach op zijn gezicht houdt hij de moed er in voor iedereen. En deelt wat levens lessen uit voor wie daarvoor voor heeft. ‘ Neger is hier nog altijd een heel gewoon woord. Mijn vader was een bosneger en daar was hij trots op. Dat ben ik ook. Waarom zou je dat niet meer kunnen zeggen. Omdat sommige blanken het misbruiken? Omdat sommige kleurlingen zich daardoor beledigd voelen? Je moet trots zijn op wie je bent. En zwarte piet? Ik dacht vroeger dat dat een blanke man was, die door de schoorsteen zwart was geworden. ‘ De Vlamingen luisteren ademloos toe. Wij ook. Ik besluit om dit maar niet in de blog te verwerken. Dat gaat vast verkeerd opgevat worden. Of juist wel. Ik weet nog niet. Het regent nog steeds, maar je voelt dat de zon toch doorgebroken is.