Suriname voor beginners

Deel 4. Commewijne

Wij verhuizen naar de andere kant van de Suriname rivier. Wij nemen afscheid van onze voortreffelijke gastheer. Hij verzucht dat hij ons het liefs zou klonen en inwisselen voor andere gasten. We besluiten niet op zijn voorstel in te gaan. Tot opluchting van vele lezers ongetwijfeld. De rit naar ons volgende onderkomen is niet heel lang: zo’n anderhalf uur geeft onze navigatie aan. Dus nemen we wat binnenwegen in plaats van de veelgeroemde highway, waar duizelingwekkende snelheden tot wel 80 kilometer per uur zijn toegestaan. Op de binnenwegen is dat onmogelijk. Het Ministerie van Openbare Werken heeft het aanleggen van verkeersdrempels tot een ware kunst verheven. Ze worden zorgvuldig geïntegreerd in het wegdek, zodat ze vrijwel onzichtbaar zijn. De wet schrijft voor dat er bij elke drempel een geel bord dient te staan waarop met duidelijke letters ‘drempel’ staat. Daar is men ooit wel mee begonnen, maar door materiaalgebrek en stakingen onder het drempelbordjespersoneel heeft men die werkzaamheden niet overal kunnen voltooien. Voeg daarbij de overvloedige regen van de laatste week en het mag duidelijk zijn dat wij meestal pas bij de lancering beseffen dat er weer een hindernis opgeworpen is.

Uiteindelijk komen we aan bij de Jules Wijdenboschbrug, die sinds 2000 de beide oevers van de Surinamerivier verbindt. Reizigers met hoogtevrees doen er goed aan de pont te nemen. Wij rijden het district Commewijne binnen en vinden uiteindelijk ons nieuwe onderkomen, een aantrekkelijk huisje op palen, dat onberispelijk schoon is. De eigenaars wonen in het pand daarnaast, dat ze zelf in twee jaar tijd opgetrokken hebben. Onze gastheer, wederom een uiterst vriendelijke Surinamer, die overigens een groot deel van zijn leven in Nederland heeft gewoond, is een fanatiek tuinier en heeft vele exotische fruitbomen in zijn tuin staan. Elke middag komt hij ons twee glazen sap brengen van weer een andere vrucht en geeft uitgebreid uitleg over de anti-oxidanten en vitaminebommen, die wij voorgeschoteld krijgen. Onze levensverwachting stijgt ieder dag met ruim een jaar. En dan voeg je graag hier en daar een schepje suiker toe om het geheel drinkbaar te houden. De kolibries maken het plaatje compleet.

Glittering-throated Emerald 

De dag daarna is het eindelijk droog. We huren twee fietsen en steken de Commewijne rivier over om aan de andere kant een fietstochtje te maken naar de voormalige plantage Frederiksdorp. Het fietspad is niets meer dan een modderig zandgeultje waarin we voortdurend wegglijden. De slaafgemaakten hebben het vroeger zonder twijfel heel zwaar gehad, maar dit is ook niet makkelijk, hoor. De plantage is prachtig onderhouden en de vroegere officierswoningen zitten goed in de verf. Het ruime zwembad is waarschijnlijk pas aangelegd toen de werknemers daar gewoon voor betaald kregen.

Great Kiskadee (juv)

Op zijn aanraden boeken we een boottochtje door het moerasgebied, ook al aan de overkant van de rivier. Dat is een hele ervaring. Het bootje is dermate smal en wiebelig, dat wij vrezen met foto-apparatuur en al in het moeras te verdwijnen. Temeer daar de twee jonge bestuurders de hendel van de buitenboordmotor flink opendraaien. Luid brullend razen wij door de smalle kanaaltjes van het watergebied. Het doel van de tocht was onder andere een beeld te krijgen van het vogelleven in het moeras, maar de enkele visarend, die ons in de verte ziet aankomen vertrekt haastig richting Frans Guyana. Slechts de gieren blijven op grond van eerdere ervaringen hoopvol in de buurt.

Turkey Vulture

Toch houden we een goed gevoel aan de tocht over. Voornamelijk omdat we zonder blijvend letsel het bootje verlaten en ergens midden in de bush een heerlijke roti kunnen nuttigen. ‘Mijn oma’, zegt de schipper trots. Helemaal terecht.