Hoogtijdagen

Na door de Mistral en de muggen te zijn verdreven uit de Camargue, vestigen wij onze hoop op de Provence. We vinden een rustige camping bij Esparron. De campingbaas leeft met een blijde glimlach naar het eind van het seizoen toe en komt elke morgen langs voor een handdruk en een praatje. Meestal begin ik zelf met " Ç a va?" Daar wil hij best op ingaan en ik kan dan net voldoende knikken op de juiste momenten om de indruk te geven dat we echt met een gesprek bezig zijn. Klik op de foto voor het echte oogcontact.. Af en toe waag ik me aan een andere vraag, bijvoorbeeld over de gieren in de Gorges du Veron. 'Les vautours, oui !' Hij begint me omstandig uit te leggen waar ik die het beste kan zien: La Palud, sens unique,..... Dat gaat helemaal goed komen. Als hij eenmaal beseft dat mijn belangstelling naar vogels uit gaat, komen er meer aantrekkelijke opties tevoorschijn. Achter de 'reception' komt ook regelmatig een vogel, ach hoe heet zo'n beest ...

Het Griekse eiland Lesbos is één van de 'hotspots' om in het voorjaar vogelaars te zien. Dan strijken zij in grote aantallen neer en blijven een aantal dagen pleisteren om vervolgens weer terug te keren naar hun broedgebieden. De beste tijd om ze te fotograferen is in de 'gouden uurtjes' van de vroege avond. Ze zijn dan moe van de hele dag fourageren en behoorlijk benaderbaar. Het zijn veelal mannetjes, die hier verblijven. De meeste in het kenmerkende camouflagekleed. Over de functie van de buitensporig grote lenzen, die zij meedragen zijn de biologen het nog oneens. Waarschijnlijk spelen zij een rol bij het paringsritueel. Ik heb me dit jaar aangesloten bij deze voorjaarstrek. Want, het moet gezegd, vogels zijn er ook op Lesbos. En niet de minste. Van Blonde Tapuiten tot Zwarte Ooievaars, in alle kleuren en uitvoeringen. In de dagen dat wij op het eiland verblijven, slaag ik er in om 17 soorten te zien, die ik nog nooit eerder gezien had. Dat is op mijn leeftijd, met...

Twee jaar geleden hoefde ik maar enkele minuten te lopen om een IJsvogel te zien. Vlak bij huis. In de oever van een kunstmatig aangelegd eilandje in onze grote plaatselijke stadsvijver was een paartje bezig een nest te betrekken. Als je even geduld had zag je er altijd wel één. Tot plotseling de baggerwerkzaamheden begonnen. Met veel lawaai van een onafgebroken actieve zuigschuit werd de rust van het naderende broedseizoen verstoord. De ingreep was ongetwijfeld nodig; mijn vertrouwen in de lokale overheid is bijna grenzeloos. Ik zag ook wel dat een beetje mammoettanker onherroepelijk vast zou lopen in onze plas, met alle nare gevolgen van dien. En over de timing is ook vast nagedacht. Maar de ijsvogels zijn vertrokken. Vanochtend besluit ik tot een wandeling in een ander dichtbijgelegen stukje natuur. Ons 'bos', eigenlijk een stadspark en een overblijfsel van een oud landgoed. Maar ik zie meteen dat hier ook veel veranderd is. De plantsoenendienst is langs geweest. Nou j...

De Waterschapsverkiezingen staan weer voor de deur. Dat is altijd een spannende tijd. De aandacht op tv is wel wat overdreven (je zou bijna vergeten dat er ook nog verkiezingen voor de Provinciale Staten waren), maar het levert zinderende debatten op. Altijd goed voor een Brede Waterschappelijke Discussie. Wie herinnert zich niet de dijkgraaf van Hoogheemraadschap Polders Voor het Volk, die na zijn overwinning het publiek toeschreeuwde: ' Wie wil er minder water?' Emotionele momenten. Maar ja, het gaat ergens over. Brandganzen ontvluchten de polder na de uitslag van de Waterschapsverkiezingen 2008 En nergens beseffen ze dat zo goed als in de polder. Daar zit het op het ogenblik vol met ganzen. Te vol, misschien, maar dat laat ik graag aan de politiek over. Veel Brandganzen vooral, die het ijzige klimaat in Groenland en Spitsbergen zijn ontvlucht, om hier de winter door te brengen. Als klein landje moeten wij wel opdraaien voor een groot deel van de opvang. Daar kan het Wa...

Januari is vaak niet de beste maand om er op uit te trekken, dus ik zit eigenlijk wat doelloos te googelen. Daarbij word ik duidelijk in de gaten gehouden. Eerder ingevoerde zoekacties komen regelmatig terug als advertenties op de meest uiteenlopende sites. De intelligentie daarvan wordt schromelijk overdreven. Een tijdje geleden kocht ik online een muziekstandaard. Google denkt nu dat ik er elke week wel één wil kopen en heeft niet door dat dit bij muziekstandaards anders werkt dan bij brood. In het voorjaar boekte ik vanwege ons bezoek aan Florida online een appartementje aan de kust. Viel nogal tegen en Florida-plannen zijn er in geen jaren meer, maar Google verwacht dat ik elk weekend overkom. Om dit online stalken een beetje in te perken, gebruik ik tegenwoordig af en toe een andere zoekmachine: DuckDuckGo. Die laat minder voetafdrukken na, schijnt het. Rare naam, natuurlijk, maar juist daardoor bedenk ik me opeens dat ik toch best even langs de lokale vijver kan lopen. Ik doe de ...

We worden weer afgeleverd bij de Platjan Border Post en onze Toyota staat er nog. We rijden een flink eind naar het zuiden en overnachten in Polokwane. Ons eigenlijke doel bereiken we pas de volgende dag: het Marakele National Park, schitterend gelegen in de Waterberg Mountains. Ik zeg niets over de incheckprocedure, behalve dat het redelijk snel verloopt. Na de slagboom gaan wij er weer echt voor zitten en rijden zachtjes het park in. Na tien minuten zien wij een auto langs de zandweg staan, waarnaast een jongeman geheel op zijn gemak een boterham staat te nuttigen. Zijn vriendin zit achter het stuur. Het is een stel uit Nederland, dat we zonet al bij de receptie gezien hebben. Wij stoppen even naast hem en zeggen dat het niet de bedoeling is dat je je auto verlaat, tenzij op een picknick plaats. We leggen ook uit waarom. Daar hebben ze bij de balie niets over gezegd, maar ik zeg niks over de incheckprocedure. Hij lacht begrijpend naar ons en zegt dat hij dit alleen even doet omdat he...

Kwa Tuli Reserve, Botswana We gaan de grens over. Een wat slipperige zandweg van 20 km voert ons naar de grenspost bij Platjan. Daar verschijnt na een half uurtje vanuit Botswana een landrover, die ons komt ophalen. De toyota laten wij achter bij de politiepost. Hoe klein de grenspost ook is, het stempelwerk wordt ook hier serieus genomen en met de juiste papieren stappen wij in, om vervoerd te worden naar het Kwa Tuli Nature Reserve. Het ' tented camp' ligt op een eiland in de Limpopo rivier en is slechts bereikbaar via een lange, wiebelige hangbrug. Het reservaat wordt beheerd door 2 gepassioneerde vrouwen van rond de 60, Helena en Judi, die hier 5 jaar geleden aan begonnen zijn als een soort ' semi-retirement'. Helena is biologe en heeft in haar jarenlange carriere in Zuid-Afrika veel ervaring opgedaan in het wildbeheer. Zij zit vol enthousiaste verhalen en wij horen ze ademloos aan. Soms is d informatie heel nuttig, zoals wanneer ze ons vertelt dat, als we hier do...